Bebeklerimiz bizim canımız kanımız ve onlar için en iyisini yapmak için çalışırız ve onların şuanı ile 30 yıl sonrasını da düşünürüz.Artık çocuklarımızın 30 yıl sonra ne durumda olabileceğini çocuk yaşta biliyor ve bunu bebeklikten itibaren davranışlarımızla etkileyebiliyoruz.
Bebekler kendi başlarına yaşamlarını sürdüremedikleri için illaki anne ve babalarının yardımına ihtiyaç duyarlar ve bu ihtiyaç sadece karnını doyurup altını değiştirmek ile olmuyor.Bebekler boş bardak gibidir hem her şeyi hafızasına alır hemde çok hassas bir şekilde hissederler.
Bebeklerin ilk hissettikleri duygu güvendir yani anne ve baba kucağını çok iyi bilir.Anne ve baba kucağında yada onların kokusunu duyduğunda güven içinde olduğunu bilir ve ailelerde bunu hissetmelidir.
Aileler bebeklerinin yanında yani güven altına aldıktan sonra onu sevmelidir.Sevmek deyince evet herkes içinden sever ama bu sevgisini konuşarak, ona dokunarak, gülerek, göz kırparak gösterebilir bu sayede bebeğin küçük yaşta en önemli hissi olan sevgi duygusunu başarılı olarak atlattığında işte bebekler için ilerleyen yıllarda hem ıq hemde eq açısından iyi bir birey yetiştirme temeli atılmıştır.Eğer sadece anne değilde babası ile de bebeklikten bu yana beraber olan bireyler daha sağlam ve kişilikli bir yapıda oluyor.
Türkiye ata erkil bir yapıdadır çocuklar uzun süre bakım ve göz önünde olarak büyüdükleri için toplumumuz da bu ailelerin bireylerinde daha az psikolojik sorunlar olduğu ve bu bireylerin daha başarılı oldukları kanıtlanmıştır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder